EEN IMPRESSIE VAN DE LOTGENOTENDAG
"I Am A Rock"
Voor het afscheidslied van de bijeenkomst op zaterdag 13 april 2013 had onze eigen Rotterdamse Popeye gekozen voor:
‘I am a rock, I am an island (Ik ben een rots, ik ben een eiland
A rock feels no pain een rots voelt geen pijn
And an island never cries’… en een eiland huilt nooit…)
van Simon and Garfunkel.
Wat een mooie keuze: door onze ervaringen zijn we vaak een rots of een eiland geworden, want hoe kun je anders met je pijn en verdriet omgaan?
Gevolgd door:
‘You Never Walk Alone’ (Je loopt nooit alleen)
Dat voelde als een bevestiging en een troost: we hoeven niet meer alleen te lopen, we kunnen met elkaar op lopen, soms met en soms zonder woorden.
We zongen uit volle borst mee en dansten in het rond na afloop van de lotgenotenbijeenkomst in Utrecht. Samen dansen en zingen is een prima manier om elkaar nog beter te leren kennen en je met elkaar te verbinden. Als je dat wilt.
Dat paste goed bij het onderwerp van die middag:
De verbinding tussen de 2 lotgenotengroepen: Nederland Heelt en Skip.
Wat vindingrijk om de namen zo te verbinden:
Nederland Heelt, met als ondertiteling: slachtoffers kindermisbruik instellingen & pleegezinnen.
Niet iedereen was zomaar blij met dat samengaan, kritische vragen werden gesteld en de nieuwe voorzitter leidde de vergadering met verve.
Dat kan-ie goed en daarom is hij ook gevraagd. Als burgemeester moet je dat ook kunnen.
Wat ik zo goed vind is dat hij zelf geen misbruik heeft meegemaakt. Dat is voor een stichting als de onze juist een voordeel, zo kan hij goed op de technische gang van zaken letten.
Als ervaringsdeskundige heb je nu eenmaal de valkuil dat je door je emoties wordt meegesleept.
Dat gebeurt ook als er een gedicht of een verhaal wordt voorgelezen, waarin iemand zijn ervaringen verwerkt. Het werk als een haaknaald: je eigen verhaal wordt ook naar boven getrokken.
Verdriet, woede, wraakgevoelens, al of niet verwerkt: we gaan er allemaal op onze eigen manier en in ons eigen tempo mee om. Waar de een zich nog echt slachtoffer voelt en er nog maar pas mee naar buiten is gekomen, wil de ander de schuldigen bestraffen. En voelt weer een ander zich geen slachtoffer meer, maar ‘iemand die misbruik meegemaakt heeft’ en (gedeeltelijk) verwerkt.
En van daaruit ook zijn we het al of niet met dingen eens of oneens wat Nederland Heelt betreft.
Ik heb gepleit voor ‘liefdevolle strijdbaarheid’: laten we met respect voor en vanuit ons allemaal omgaan met elkaar en de ‘politiek’, vanuit vertrouwen in het bestuur en in de dingen die we voor elkaar kunnen krijgen voor de kinderen, die nu in tehuizen en pleeggezinnen zitten/wonen.
Dar hebben we ‘de politiek’ nu eenmaal voor nodig en samenwerking met hen.
Vertrouwen is misschien niet ons sterkste punt, maar elkaar vertrouwen moet toch wel kunnen?
Nederland Heelt helpt mensen in hun zoektocht naar erkenning, biedt herkenning en wil aan preventie doen.
Onze ervaring als kind en jongere kunnen we benutten voor andere kinderen, die in dezelfde omstandigheden zitten. En hopelijk niet in hetzelfde schuitje terechtkomen.
Zo zorgen we tegelijkertijd ook nog voor het beschadigde kind in onszelf.
Nu kunnen we dat zelf als volwassene, toen was er niemand.
Wat een prachtige winst!
Wat mij vooral trof is het gevoel voor humor dat ik ook zag en hoorde.
Hannes die niet kan staan, bleef dus zitten bij de stemming over het samengaan van de lotgenotengroepen, en zo stemde hij ineens tegen terwijl hij vóór bedoelde.
Hij riep daar zelf iets grappigs over en iedereen moest lachen.
Humor is zo’n geweldig wapen!
Tegen verdriet, tegen woede, tegen wraak.
Er is gehuild, er is gelachen, er is gestemd, er is gezongen en er is gedanst.
Ik ging blij naar huis, met mijn eigen zanger aan mijn zij.
(Mijn partner zingt met een orkest liedjes uit de twintiger en dertiger jaren van de vorige eeuw).
Weer een stukje meer geHeeld.
hanneke gunsing
(toen 6 in een pleeggezin)
@TonnyKamper
